Semasa Dinasti Goryeo, wanita mempunyai kebebasan yang besar. Mereka boleh bebas bergaul dengan lelaki, mempunyai harta mereka sendiri, dan mewarisi tanah.[1] Keadaan itu berubah secara drastik semasa separuh kedua era Joseon selepas Perang Imjin,[13] keadaan wanita menjadi semakin teruk. Kehidupan mereka dikawal oleh Neo-Konfusianisme tetapi dengan cara yang lebih ketat daripada di China, negara yang memulakan falsafah itu.[1]

Wanita harus akur dengan gagasan Konfusian, sebagai anak-anak mereka tunduk kepada bapa mereka, apabila mereka berkahwin, kepada suami mereka, dan apabila mereka tua, kepada anak sulung mereka. Menjadi mulia, sederhana, patuh dan setia dituntut daripada mereka; wanita berakhlak mulia boleh diberi ganjaran oleh negara mulai 1434. Wanita bangsawan Yangban diasingkan sepenuhnya daripada masyarakat yang lain. Pada siang hari mereka tidak boleh meninggalkan rumah mereka, dan jika terpaksa, mereka diangkut dalam tandu yang dipanggil gama (Hangul: 가마). Mereka dilarang bermain permainan dan berseronok di luar rumah atau mereka boleh dipukul. Gagasan dan pengasingan ini tidak dapat dikekalkan sepenuhnya dalam kelas bawahan, kerana wanita biasa dan hamba mempunyai pelbagai kerja untuk dilakukan. Walau bagaimanapun, walaupun rumah petani mempunyai bilik yang berasingan untuk lelaki dan wanita, dan keluarga yang lebih kaya pula mempunyai tempat tinggal lelaki dan perempuan: sarangchae, atau "bilik luar" (Hangul: 사랑채) untuk lelaki dan anche (Hangul: 안채) atau anbang (Hangul: 안방; Hanja: 內房), "bilik dalaman" untuk wanita.[1] Menjelang penghujung Dinasti Joseon, wanita biasa yang telah menunaikan kewajipan Konfusianisme mereka untuk melahirkan anak lelaki mempamerkan payudara mereka di khalayak ramai sebagai tanda kebanggaan. Wanita bangsawan pula dilarang berbuat demikian.[14][15][16]

Kebanyakan wanita adalah buta huruf, kerana sekolah hanya mengajar lelaki. Walaupun selepas pengenalan hangul, apabila celik huruf bertambah baik, wanita yang boleh membaca dan menulis hanya sekitar 4% seawal abad ke-19. Wanita yangban boleh menerima pendidikan dari dalam keluarga, contohnya puteri mahkota abad ke-18 Puan Besar Hyegyeong telah diajar membaca dan menulis hangul oleh ibu saudara mentua.[17] Wanita tidak dibenarkan belajar hanja, iaitu aksara Cina digunakan untuk menulis bahasa Korea. Wanita juga dinafikan hak untuk menyertai jesa, upacara penghormatan nenek moyang, yang juga merupakan perbezaan yang ketara daripada amalan Cina asal.[1]

Isi rumah yang diketuai oleh wanita lenyap pada permulaan era Joseon, dan mereka secara beransur-ansur kehilangan hak mereka untuk warisan juga. Sebab hal ini kerana mengahwinkan anak perempuan memerlukan mas kahwin yang mahal, menyebabkan anak perempuan dipanggil dodungnyeo (도둑녀), "pencuri". Mengikut gagasan baru Konfusianisme, wanita perlu mematuhi mentua mereka selepas berkahwin, maka keluarga kandung menganggap tidak perlu untuk memberikan warisan kepadanya. Anak perempuan yang sudah berkahwin sering dilabelkan sebagai chulga oein (출가외인; 出嫁外人), "orang yang meninggalkan keluarga dan menjadi orang asing". Wanita terpaksa taat kepada suami dan mentua dan tidak berhak memohon cerai. Lelaki boleh menceraikan isteri mereka berdasarkan chilgeojiak (칠거지악), "tujuh dosa": menderhaka kepada mentua, tidak mampu melahirkan anak, berzina, hasad dengki, penyakit keturunan, suka bercakap dan mencuri.[1]

Wanita diharapkan untuk setia kepada suami mereka selepas kematian maka balu tidak dibenarkan berkahwin semula. Dalam kelas bawahan, perkahwinan seperti itu masih berlaku, kerana keluarga, atas sebab kewangan, mengahwinkan balu yang membebankan kepada lelaki yang tidak mampu untuk berkahwin. Walaupun pelanggaran peraturan dalam kelas bawahan diabaikan secara meluas oleh pihak berkuasa, balu yangban dilarang berkahwin semula, atau anak-anak mereka akan dibuang daripada kelas bangsawan.[6] Ahli-ahli keturunan diraja diperlakukan dengan lebih ketat lagi, dengan Seongjong dari Joseon mengarahkan hukuman mati ke atas sepupunya apabila baginda mendapati beliau telah bersekedudukan dengan seorang hamba selepas menjadi balu.[18] Memandangkan wanita tidak boleh menjadi ketua rumah tangga lagi, balu sering dianggap sebagai beban kewangan dan kadangkala terdorong untuk membunuh diri. Wanita dijangka melindungi kebajikan mereka dalam apa jua cara, dan menjelang era Joseon akhir mereka sering memakai pisau kecil yang dipanggil paedo (Hangul: 패도; Hanja: 佩刀) yang dilekatkan pada norigae (loket berwarna-warni yang tergantung pada bahagian atas hanbok), untuk membunuh diri daripada menghina keluarga mereka walaupun dengan memberi peluang kepada sebab digosip.[1]

Lelaki boleh mempunyai isteri kedua selain isteri pertama dan mempunyai beberapa gundik juga. Menjadi isteri kedua atau gundik kepada seorang bangsawan dianggap sebagai satu peningkatan dalam tangga sosial bagi wanita biasa atau hamba, tetapi anak-anak mereka dianggap tidak sah taraf dan dinafikan sebarang hak yangban. Isteri pertama dan anak-anak sah dari golongan bangsawan pula sering menghina wanita-wanita ini dan keturunan mereka. Masyarakat menganggap kanak-kanak ini terbuang.[1]

Wanita hanya boleh mempunyai empat jenis "profesyen" di Joseon: mereka boleh menjadi gungnyeo (wanita istana), bomoh, doktor atau gisaeng.[19] Yang terakhir, yang sering dibandingkan dengan geisha Jepun, boleh menjalani kehidupan yang lebih bebas daripada kebanyakan wanita lain. Mereka boleh membaca dan menulis, mahir dalam muzik, seni, puisi dan berkhidmat sebagai sahabat intelektual kepada lelaki ketika zaman isteri tidak dibenarkan menjadi teman sejati akibat sekatan Konfusian.[1] Gisaeng yang paling terkenal mungkin ialah Hwang Jin-yi, yang hidup pada abad ke-16 dan dianggap sebagai model peranan wanita progresif berswasadar di Korea.[20]

Menjelang akhir era, wanita hampir menjadi "tanpa nama" di Korea. Mereka dirujuk kebanyakannya dengan nama suami atau anak mereka ("isteri X", "ibu X").[1]